vefat ([Eculu Hala] Zeliha BABAL)

Bir çoğumuza göre çok uzun olan ömründe ne çok anı biriktirmiştir ZELİHA BABAL

Kuzayca Köyünden, Güney Köyüne gelin gittiğinde kız kardeşlerinden pek de farklı bir hayat sürmemiştir aslında. Çileli ömrüne binlerce hikaye sığdırmış, olayların hep olumlu yönlerinden bakmış. Her dara düştüğünde Allaha sığınmış. Mükemmel bir insandı O.

İyilikler üzerine kurulmuş bir ömrün sonunda Allah Rahmeti İle Muamele etsin sana.
Mekanın cennet olsun.

Suminatta doğan, Eski istanbu’un havasını HASKÖY’de koklamış,
Oturmasını kalkmasını ve nezaket kurallarını bilen,
Akranları arasında temiz Türkçe ile kendisini ifade eden,
Sözü geçen, verdiği nasihatleri pür dikkat dinlenen.
Dünya malına zerre tamah etmeyen,
Eşi (Tahiri) Fevzi BABAL’a Yoldaş,
Eltisi aynı zamanda Ablası olan Nazmiye (UYUMAZ) BABAL ölüm döşeğine kadar kardeşlik bağını kesintisiz sağlamış bir kız kardeş,
Hiç çocuk dünyaya getirmediği halde, onlarca çocuğu, yüzlerce torunu olan,
Bayramlarda kapısı hiç boş durmayan,
Eli açık, bahtı kara Büyük Teyzem.

O kadar lakabı var ki, bazen asıl ismini unuturduk.
Ablası ile aynı eve gelin gittiği için, Küçük Gelin anlamına gelen ECULU derlerdi kimi zaman,
İsminin kısaltılması ile söylenen EZE .

Yaklaşık 50 yıllını istanbulda geçirdiği zaman bile, köy yaşantısından hiç kopmadı, İstanbuldaki evinin Altında Tavuk baktığı günleri bugün gibi hatırlarım.
Kayınvalidesinin rahatsızlığı nedeniyle, onu bakmak için 1990’lı yılların başlarında köyüne göç ettikten sonra bir daha İstanbula gelmeyen ama bir o kadar da istanbul’u seven birisidir.

Hasköyden Eminönüne, Eminönünden aldığı el işleri ile tekrar Hasköy’e yürüyerek gidip gelen tutumlu ve cevval bir kadındır o.

İki göz derme çatma evi; Köyünden ilk defa istanbula gelenlerin ilk durağıdır,
parası olmayanların bankası, el işi ile evini geçindirmek isteyen bayanları elçisi,
okula giden öğrencilerin kıyafetlerini ücretsiz diken mahalle terzisi, tüm komşularının eski kıyafetlerinden mükemmel kıyafetler üreten zamanın modacısı, fakir fukaranın Zeliha Anası,
dar gelen eskimiş, el işi ile örülmüş kazak, süveterleri söküp yeniden ören, hiç bir şey olmasa paspas yapan bilge bir kadındır O.

Avramit ile Suminat arasında gidip gelen geçmişi acıklı bir hikaye onunkisi,
Babaannesi, GÜLSÜM UYUMAZ (KUNENİ NANA / MORDE) Avramit’ten Konan’ların kızıdır.
Babası İBA DAYI ile olarak tanınan İBRAHİM UYUMAZ’dır.
Babaannesi KUNENİ NANA / MORDE’nin hayat hikayesini en ince detayına kadar bana aktaran kişidir.

Şimdi hiçbir zaman desteğini esirgemediği, Eşi Tahiri Fevzi BABAL’ın yanına gidiyor.
Çok sevdiği evi ile sesini duyduğunda evinin camını açıp dinlediği ezan sesi olan CAMİ arasında naaşı bulunan Fevzi Dayımızın yanına gidiyor.

Ondan bize kalan birkaç söz. Tabi bunların hepsini Lazca söylerdi.
*Doğuran değildir ana. Ana besleyip büyütendir.* (çocuğu olmadığını hatırlatanlara söylediği söz)
*Olsun ocağum olsun, sen sabret* (Sıkıntıya düştüğünde söylediği söz)
*Mal da yalan, mülk de yalan, al kulum sen oyalan, Her şey senin olsa ne yazar, ölmeyecekmisin* (arazileri ile ilgili biri bir şey söylediğinde söylediği söz)

Allah Rahmet Eylesin. Mekanı Cennet Olsun.